#गुरु पौर्णिमा
आईसोबत कानमंत्र घेतला ते नाथपंथी केशवपुरी गोसावी महाराज मला आज आठवतात. मधुकर चित्रमंदिर टाॅकीजमागे विश्रामबागेत एक छोट्याशा खोलीत धुनी व जवळच सप्तशृंगी मातेची व्हितभर पितळी मूर्ती असलेला छोटा देव्हारा. तिथेच ते भक्तशिष्य यांच्यासाठी आसनावर बसलेले असायचे. ते संन्यासी नव्हते. संसारी होते. त्यांना ब्रिटाॅल सिगारेट लागायची. देवी भक्त होते. सप्तशतीची कितीतरी अनुष्ठाने आणि पारायणे त्यांनी केलेली होती. काही भक्तांच्या घरी जाऊन ते नवचंडी वगैरे पूजा करायचे. अर्धी भगवी कोपरी. दोन्ही कानांवर भरगच्च केस. दाढी मिशी काढलेली. एकटांगी धोतर असा त्यांचा वेष असायचा. ते नाशिकरोडला शिखरे गल्लीत रहायचे. दत्त जयंती, गुरु पौर्णिमा या उत्सवप्रसंगी सर्व भक्तमंडळींना ते शिखरेवाडीतील घरी दर्शन उपदेश द्यायचे.
केशवपुरी गोसावी संसारी होते. नाशिकरोडला प्रेसमध्ये होते. गोसावी वाडीत त्यांचे घर होते. ते भक्तांसाठी विश्राम बागेत यायचे. छोटीसी खोली होती. धुनीजवळ देव्हारयात सप्तशृंगीची पितळी मूर्ती होती. ते बसायचे तिथे पाठीमागे त्यांच्या गुरुची तसबीर होती. तसबीरीत भगव्या वेशात दाढी वाढवलेले ते नाथपंथी साधू होते. केशवपुरी महाराज ब्रिस्टॉल सिगारेट ओढायचे. येणाऱ्या भक्तांना आयुर्वेदीक औषधे विनामोबदला द्यायचे. सप्तशतीचे पाठ करायचे. तेवढ्याशा खोलीत भिंतीवर सगळ्या देवदेवतांच्या तसबीरी लावून ठेवलेल्या होत्या. त्रिकाळ ते सर्व देवांना धूप अगरबत्ती करायचे. गुरुवारी भक्तांची गाऱ्हाणी ऐकून उपाय सांगायचे. त्यांच्या अंगात भगवे जाकीट आणि धोतर असा वेष असायचा. दाढी केलेली असायची. त्यांच्या कानावर दाट केस होते. त्यांच्या पायावर डोके ठेवायला आई सांगायची. वडीलही बरोबर असायचे. तेही त्यांच्या पायावर डोके ठेवायचे. एके दिवशी त्यांनी आम्हा सर्वांना अनुग्रह दिला. मला गुरुसाठी फळ सोडायला सांगितले तेव्हा मी म्हटले नारळ तेव्हा म्हणाले नारळ नको. मग तुला प्रसाद खाता येणार नाही. कसेबसे सगळी फळे आठवून शेवटी मी रामफळ सोडले. गुरुपौर्णिमेला गोसावी वाडीत त्यांचा मोठा उत्सव असायचा. त्या दिवशी ते सर्व जमलेल्या भक्तांना अध्यात्मिक उपदेश करायचे. मालपुव्याचा प्रसाद द्यायचे. तेव्हा मला गुरु म्हणजे काय ते तितकेसे कळत नव्हते. त्यांनी एकदा विचारले तू गुरु का केला. मी म्हटलं मला ब्रम्ह ज्ञान हवे. आईकडून ऐकलेला शब्द तेव्हा मी उच्चारला तेव्हा ते माझ्या लहान वयाकडे पाहून नुस्तेच हसले होते. माझे वय अकरा बारा वर्षांचे असेल. मेनरोडवरील रत्नांच्या दुकानात त्यांचा मोठा कृष्णधवल फोटो मिळायचा. त्यांच्या नाथपंथी गुरुचा फोटो ते बसायचे तिथेच मागे लावलेला होता. त्या एवढ्याशा खोलीत सगळ्या भिंतींना वेगवेगळ्या देवी देवतांच्या तसबीरी लावून ठेवलेल्या होत्या. आयुर्वेदाचा त्यांचा चांगला अभ्यास होता. ते भक्तांना उपचारासाठी आयुर्वेदीक गोळ्या भस्म इ. द्यायचे. ते सर्व सेवार्थ असायचे. एका लाकडी कपाटात धार्मिक पुस्तके ग्रंथ होते. मला काही समजत नसताना एकदा मी त्यांना मला ब्रम्हज्ञान हवे असे म्हटले तर ते माझ्या लहान वयाकडे पाहून नुसतेच हसले होते. आजच्या दिवशी त्यांचा एक फोटो देखील माझ्याकडे नाही. तो कुठे मिळत नाही. पण गुरुचरणी शत शत नमन आहे
@विलास आनंदा कुडके
