सण म्हटला की माझं मन दरवेळी बालपणात जातं. भल्या पहाटे उठून आई घर सारवायची. त्या गंधाने घर जागं व्हायचं.दारापुढे सुंदर रांगोळी रेखाटली जायची. कोनाड्यातल्या देवांची पूजा करुन तुपाची निरंजनी फुलायची. आई जांभळी पैठणी नेसायची. नाकात नथ घालायची. पै पै करुन हौसेने केलेला हार घालायची. चकचकीत जोडवी घालायची. चुलीला हळदीकुंकू वाहून स्वयंपाकाची लगबग सुरु व्हायची. लाकुडफाट्यातून दोन तीन लाकडं आणून चुल पेटायची. मध्येच फुंकणीने हवा घातल्याचा आवाज यायचा. पितळी फुलांच्या सागवानी पाटावर आईची बैठक असायची. पुरणपोळ्या लाटतांना पोळपोट लाटण्याचा हलका आवाज.. आईच्या हातातील पितळी पाटल्यांचा आवाज ऐकू यायचा. कुरडया तळतांना तेलाचा तडतड आवाज ऐकू यायचा आणि एक वेगळाच हर्षवणारा वास स्वयंपाक घरात दर्वाळायला लागायचा. आज सण आहे अशी नकळत जाणिव त्या वातावरणात व्हायला लागायची. बालमन हुरळून जायचे. उड्या माराव्याशा वाटू लागायचे. उगाचच हुंदडत या खिडकीतून त्या खिडकीत रहायचे. गुढीसाठी साखरेचा रंगीत हार आई पुड्यातून बाहेर काढायची तेव्हा अवर्णननीय हर्ष व्हायचा. आई दरवेळी दोन साखरेचे हार आणि दोन कडे घ्यायची. एक हार माझ्या गळ्यात घालून कडं हातात घालून म्हणायची 'जा खेळायला'. मग मी गल्लीत दाखवायला उगाचच मिरवूनही यायचो. तोपर्यंत आईने सगळा स्वयंपाक केलेला असायचा. त्या वासाने आख्खे घर दर्वाळायला लागायचे. एकप्रकारे घरसुध्दा सणाने आनंदून जायचे. सणासुदीच्या दिवशी आई जराही मारायची नाही. काळतोंड्या म्हणायची नाही. मी जराही हिरमुसणार नाही याची ती किती काळजी घ्यायची ही आणखी एक सुखाची गोष्ट होती. आज हे सारे आठवते. #@विलास कुडके
No comments:
Post a Comment