आईच्या आठवणी9(6/4/2018)

 #आईच्या आठवणी

            आईची आठवण काढता काढता बालपण आठवले. मन पुन्हा त्या पान्ह्यात लहान होऊन गेले. आठवणींनाही अमृताची चव आली. अवघी व्याकुळता शीतल झाली. मोगरा फुलला अशी अवस्था झाली. मन विचार करते इतके दिवस कुठे होत्या या आठवणी. कदाचित आईच एकेक आठवणींचे रुप घेऊन परत आली.

        एके दिवशी शिवाजी मामा म्हणाला आपण रामकुंडावर आंघोळीला जाऊ. मी म्हटले मला पोहता येत नाही. मामा म्हणे तू काठावरच आंघोळ कर. झालं गेलो गंगेवर. मामा रामकुंडात मस्त पोहला. मी ते पोहणं पाहत राहिलो. मामाची आंघोळ झाली. मी काठावर कपडे काढून आंघोळ करायला लागलो. मामा कपडे बदलत असेल असे वाटते न वाटते तोच मला मामाने मला पाठीमागून धक्का दिला. मी रामकुंडात पडलो. नाकातोंडात पाणी जायले लागले. मामानेही पाठोपाठ पाण्यात उडी मारली आणि मला धरुन पाण्यात हातपाय मारायला सांगितले. हातपाय मारता मारता मला पोहता यायला लागल्यावर किती आनंद झाला म्हणून सांगू. मी घरी येऊन आईला सांगितले तर आईने पुन्हा मामावर डोळे वटारले. मी घाबरुन गेलो की आता काही खरे नाही. पुन्हा दोघांनाही मार बसतो की काय. पण तसे झाले नाही. रविवार होता. वडील घरी होते. शिवाजी मामा त्यांना दाजी म्हणायचा. सुट्टी असली की मार खायलाही सुट्टीच असायची. वडील आम्हाला सुट्टीच्या दिवशी गंगेवर न्हाव्याकडे कटींग करायला घेऊन जायचे. न्हावी एकसारखा मुंडी दाबून खाली खाली करत केस कापायचा. मागून मानेशी वस्तरा फिरतांना गुदगुल्या व्हायच्या आणि डोके हलायचे तेव्हा न्हावी पुन्हा डोके दाबून ठेवायचा व म्हणायचा हलू नको. घरी आल्यावर आई कापलेले केस हातात धरुन म्हणायची बरोबर कापले नाही अजून बारीक का नाही केले. 

शिवाजी मामा आणि मी बरोबरच खेळायला भोईरवाड्यात जायचो. शिवाजी मामा तिथे आपल्या बोलण्याने इतके आवडते झाले की मला कोणी खेळायलाच घेईना. तसे मी आईला सांगितले तर आई कोपिष्ट. तिने शिवाजी मामाला चांगलेच झोडून काढले. मलाच त्यावेळी खजिल झाल्यासारखे वाटले. उगाच आईला सांगितले असे झाले. शिवाजी मामाने बिचारयाने तो मार निमुटपणे खाऊन घेतला. बहिणीला जराही उलटून न बोलता. नंतर आईलाच पश्चात्ताप झाला. एवढ्या लांबून घरी आणलेल्या लहान भावाला उगाच मारले असे तिला झाले. रागाच्या भरात ती मारायची पण नंतर स्वतःशीच हळहळत बसायची. दुसऱ्या दिवशी मला वाटले शिवाजी मामा माझ्यावर फुगून बसेल. पण तो आदल्या दिवशीचा मार विसरुनही गेला. माझा हात धरुन पुन्हा भोईरवाड्यात मला खेळायला घेऊन गेला.

शिवाजी मामा रस्त्यावर फिरुन शेण गोळा करुन घरी आईला सारवायला आणून द्यायचा. घरातील कामेही करायचा. मी आपला आयतोबा कामाला हात लावायचो नाही. एक सारखा खेळतच असायचो. असे ते न विसरता येण्यासारखे दिवस होते.

@विलास आनंदा कुडके