आईच्या आठवणी 11(29/3/2018)

 #आईच्या आठवणी

   जेव्हा खूप एकाकी वाटते तेव्हा आईच्या कुशीतील दिवस आठवतात. आयुष्यात कोणी कौतुक केले नाही तरी केसांवरुन मायेने कौतुकाने फिरवलेला हात. गालावरुन हात फिरवून काडकन मोडलेली बोटं. रडून आकांत केला तरी अंग घासून रगडून घातलेली आंघोळ. सारं सारं आठवतं आणि अनामिक हुरहुर लागून राहते. एवढं मायेचं नंतर दुसरे कोणी भेटले तरी आईची सर येत नाही. एखाद्या सुरेल तानेत हरवून जावं तसं आईच्या आठवणीत हरवून जायला होते. आई फार शिकलेली नव्हती. नंदुरबार जिल्ह्यातील ब्राम्हणगाव तालुक्यातील भागापूर नावाचं छोटं गाव. त्या गावात चौथीपर्यंत ती शिकली. लहानपणी तिला देवी निघाल्या होत्या तेव्हा अप्पांनी तिला खांद्यावर बसवून रातोरात लागोलाग तालुक्याच्या गावी उपचारासाठी नेले होते. असे ती दुपारी कामे आटपून चिमाबाईशी गप्पा मारतांना मी ऐकले होते. अशा त्या इकडच्या तिकडच्या गप्पा मारायला बसल्या की मी त्यांच्यात जमीनीवर लोळत पडलेला असायचा आणि त्या गप्पा जरी त्यातले काही कळत नसायचे तरी त्या ऐकायला जाम भारी वाटायचे. भागापूरच्या एकेक गोष्टी निघायच्या. मामांच्या ८१ एकर जमीनीवर केळीच्या कशा बागा आहेत. ट्रकच्या ट्रक भरुन केळी इंदोरपर्यंत कशा जातात. खेडचे आजोबा दिवाण होते. अशा कितीतरी गोष्टी मी लोळत लोळत तेव्हा ऐकलेल्या. त्या गोष्टींचा वातावरणात मी हरवून जायचो. सगळे प्रसंग डोळ्यासमोर उभे राहायचे. आईला काळाराम मंदिरात किर्तनाला जायला आवडायचे. बरोबर मलाही घेऊन जायची. सिन्नरकर बुवा अगदी तल्लीन होऊन हरीकथा रंगवायचे पण मला बसल्या बसल्या डुलक्या यायच्या आणि मृदंगाच्या तालावर हरीनामाचा गजर सुरु झाला की मी दचकून जागा व्हायचो. श्रावणात दिघेंकडे नवनाथ पोथी असायची. तेव्हा आई मला पोथीला घेऊन जायची. गल्लीतील बायका म्हातारया खडीसाखर फुल घेऊन पोथीला यायच्या. बल्बच्या उजेडात उदबत्तीचा वास दर्वळायचा. दिघे काका पोथीचे एकेक पान हातात घेऊन ओवी वाचून त्यातील गोष्ट विस्ताराने सांगायचे. मला तेव्हा त्यातले काहीच कळत नसायचे मी सगळे माना डोलवताय तिकडे आळीपाळीने पहात रहायचो आणि आई मला हात जोडायला सांगायची (क्रमशः)29/03/2020

@विलास आनंदा कुडके